Pressing Matters

Een tekenproject uit de eerste lock down periode, aan het begin van de pandemie, toen nog een onbekende virus Covid -19 de macht over de wereld kreeg. Lente 2020.  Solo expositie in Galerie Sanaa Utrecht 6 juni – 4 juli 2020 

De expositie Pressing Matters is genoemd naar Zalewska’s nieuwste project met tekeningen uit de ‘coronatijd’. Deze ‘dringende zaken’ zal ieder van ons herkennen, we zijn allen door de pandemie geraakt en beleven dit op een eigen manier.
Zalewska laat ook werk zien uit andere recente projecten zoals ‘Opgerolde dimensies’, het resultaat van haar residentie begin 2020 in het Atelier van Kloosterhotel Zin in Vught. Dit werd voor haar een indrukwekkende duik in een religieus verleden en een springlevende spiritualiteit, waarop ze beeldend overvloedig kon reageren.
Een belangrijk project voor Halina is ‘De stad als de lijnen van mijn hand’ uit 2019, uitgevoerd tijdens haar residentie in het Tuinatelier van de K. F. Hein Stichting in Utrecht. Ze volgde drie maanden haar persoonlijke verbindingen en lijnen met de stad, ontmoette haar dierbare vriendschappen uit de afgelopen 35 jaar en maakte tekeningen van deze ontmoetingen en gesprekken.
Zalewska (1956, Polen) analyseert in haar werk hoe ons subjectief waarnemen zich manifesteert ten opzichte van groepsprocessen in de samenleving, in relatie tot geschiedenis, culturen en religie.
[galerie Sanaa]

_

[Fragment dagboek van Halina Zalewska]

2 april 2020
Het woord en het beeld ‘ic-bed’ spookt door mijn hoofd. Ik volg mijn kunstenaarsoog en gevoel. Ik onderzoek dit, voor mij tot nu toe, onbekende object en teken mijn eerste ic-bed, maagdelijk wit.
Dit wordt helaas de hoofdpersoon van dit werk, ook in mijn volgende tekeningen.
Op de eerste tekening zie je een gezin verdronken in verdriet rondom het lege witte bed. In plaats van kunst hangen op de muren grafieken van coronabesmettingen, ziekenhuisopnames en sterfgevallen. Aan het voeteneinde van het bed staat een nummer met datum. Tot vandaag, 2 april 2020, telde Nederland 1339 coronadoden.

7 april 2020
We beseffen dat er geen medicijn bestaat tegen het coronavirus. De ziekte kan ons allemaal treffen, rijk en arm. We zijn opeens allemaal gelijk. Voor mij is dit het onderwerp voor de volgende tekening. Ik situeer het witte ic-bed in een paleiskamer als symbool dat het coronavirus geen onderscheid maakt. De beademingsmachines en andere apparaten kronkelen beangstigend in het rond. Na vier dagen heb ik de tekening af, Nederland telt tot vandaag 2101 coronadoden.

19 april 2020
De hemel is ongekend blauw en zonder vliegtuigstrepen. De van verontreiniging bevrijdde natuur sprankelt van vreugde. We genieten van bedwelmende lentegeuren. We worden spontaan verstild, onthaast en raken bijna in trance door de rust. Gelukkig zetten de coronagrafieken ook een voorzichtige daling in. Ik werk aan een nieuwe tekening. Deze keer staat het witte ic-bed midden in de natuur en contrasteert pijnlijk met het gezonde groen rondom. De tekening is vandaag klaar. Tot vandaag zijn er in Nederland helaas 3684 coronadoden geteld.

29 april 2020
We mogen langzaam voorzichtig positief worden. We krijgen meer hoop maar stiekem hebben we helemaal genoeg van deze toestand! De flink aangedane economie schreeuwt en knelt aan alle kanten en er wordt flink over geldzaken geklaagd.
Ondertussen zien wij zoveel prachtige, creatieve livemuziek, ballet en kunst op onze smartphones langskomen, nieuwe cultuurschatten zijn geboren. Toch blijft de pijn van lege stoelen in theaters en concertzalen heftig. Gevoelsmatig wordt dit voor mij het thema voor de volgende tekening. Een ic-bed is de hoofdpersoon, de hoofdrolspeler op het toneel. Op de achtergrond gaapt de lege zaal van het oorspronkelijke Teatro La Scala in Milaan, de stad waar het coronavirus Europa voor het eerst aanviel. Vandaag, 29 april, is mijn tekening klaar. Het totale aantal coronaslachtoffers is nu opgelopen tot 4711.
Enough is enough, ik kan geen ic-bed meer zien! Gelukkig is de hoeveelheid zieken op de ic-afdelingen intussen verder aan het dalen. Het gaat de goede kant op maar het is onbekend wat ons nog te wachten staat…